Home
1
2
3
De fourniturenwinkel van mevrouw Anna Schade van Westrum in de P.C. Hooftstraat 62 was in de jaren tachtig van de vorige eeuw een curiosum in onze stad, niet alleen omdat de toen 81-jarige winkelierster daar al meer dan 50 jaar haar zaken deed, maar ook omdat het interieur van de winkel beslist niet meer van deze tijd was. De tegenstelling tussen deze ouderwetse fourniturenwinkel en de zaken er omheen, die de laatste jaren steeds kostbaarder verbouwingen ondergingen, werd voortdurend groter en daardoor kreeg deze winkel iets vertederends. De manier waarop mevrouw Schade haar klanten benaderde was uniek. Zo trok zij zich van de luxe in de straat niets aan en verpakte haar knoopjes bij voorkeur in zelfgeplakte zakjes van oude giro-enveloppen. Je zou het kunnen zien als een daad van verzet. Zij behoorde tot de laatste winkeliers die zolang mogelijk hun positie in de sterk veranderende P.C. Hooftstraat wisten te handhaven.
Als je echt haast had moest je niet naar deze winkel gaan. Mevrouw Schade van Westrum liet zich door niets en niemand opjutten en onder het afmeten van een stuk band wilde zij graag iets kwijt over wat zij nu weer voor geks gelezen of gehoord had. Een reële kijk op het leven was haar niet vreemd en dikwijls klonk er in de winkel een heldere schaterende lach, als zij zich weer verwonderd had over merkwaardige menselijke gedragingen. Klanten die haar aanstonden, waarbij oudere heren die geduldig op hun vrouw moesten wachten een zekere voorkeur genoten, konden rekenen op een snoepje uit het trommeltje dat onder de toonbank stond.
Met de artikelen die werden verkocht, werd een bedrag van f 5,- meestal niet overschreden en de National Kassa van voor de oorlog functioneerde dan ook niet meer. De grote klok stond al jaren op 12 uur. De in leverkleur geschilderde originele winkelbetimmering ging schuil achter enorme voorraden band, garens, knopen, schoudervullingen, enzovoort. Ja zelfs de ouderwetse sousbras troffen wij hier nog aan. Er lagen boekjes met haakpatronen, maar ook een pak Camelia maandverband kon je hier kopen. Ook de stoffige, overvolle etalage waarin altijd thermoskannen stonden met plastic tulpen en her en der verspreid verbleekte posters die langvervlogen exposities aankondigden, was de opmerkelijkste van de hele straat. De vloer was bekleed met matting. Door de hoge winkelruimte liep een enorme kachelpijp, ook al was de kachel nooit aan. ’s Winters altijd gehuld in een dik wollen vest en om het hoofd een wollen sjaal gedrapeerd wist mevrouw Schade de kou te trotseren en kon zij zelfs de winkeldeur uitnodigend open laten staan.
Anna Schade van Westrum - Herr in haar fourniturenwinkel. Uit de ogenschijnlijke chaos wist zij feilloos elk gewenst knoopje of goudgallonnetje voor de dag te halen. Foto Stadsarchief 1987
De overvolle etalage van Magazijn De Vlijt in de P.C. Hooftstraat 62. Foto Stadsarchief 1987
De in de vakken hoog opgetaste zijden linten hadden voor de oorlog betere tijden gekend, toen bijvoorbeeld recht afgeknipt haar, een scheiding links en een enorme strik rechts ‘je van het’ was. Het mooiste was een haarlint van changeantzijde waarbij door het gebruik van twee of drie kleuren garens een zogenaamd weerschijneffect werd verkregen. Foto 1938
Ook op de Nieuwendijk was in de 19de eeuw een winkel van De Vlijt van W.A. Schade & Zonen. “Magazijn van garens en linten. Wollen beenstukken en kousen worden op eigen breimachines in alle grootten aangebreid door Amsterdamse Breisters”. Advertentie 1885
